Üniversitede final derslerinden birisinde girişimcilik üzerine bir seminer vermesi gerekiyordu. Zaten ayakkabılar üzerine bir tez yazmıştı yani bu konuda bilgiliydi. Ticaretle ilgilendiği için bir şey daha biliyordu. Bir zamanlar fotoğraf makinası piyasası Almanların elindeydi ancak Japonya'nın fotoğraf makineleri gelip onları geçmişti. Ve o da aynı prosüdürü ayakkabılar üzerinde uygulamayı düşündü. Basit ve açık bi fikir. Japonya'dan ucuza al Amerika'da sat. 24 yaşında 1962 yılında babası ile konuşup bir dünya turuna çıktı ve kendi tabiri ile bu "çılgın fikri" hayata geçirmek istiyordu. Babasından bir miktar para aldı ve bir arkadaşı ile beraber yola çıktı. Birkaç yer gezdikten ve birkaç iş yaptıktan sonra Japonya'ya gidip ayakkabı şirketi ile görüşmeye karar verdi. Japonya'da Onitsuka şirketi ile görüştü. Onitsuka'nın Phil Knıght' a ilk sorusu ''Siz hangi şirketin temsilcisisiniz."oldu. Ortada bir şirket yoktu ki temsilcilik olsun. Knıght hemen orada mülakat sıraaında henüz var olmayan bir şirket kurdu. "Blue Ribbon". Ancak bunu yapabilmesi için 50 dolara ihtiyacı vardı ve babasına hemen bir mektup yazıp bir posta çeki yollamasını istedi. Artık resmen bir şirketi vardı. Ardından dünya turuna kaldığı yerden devam etti. Daha sonra eve döndü ve Portland State üniversitesine kaydoldu. Okulu bitirdikten sonra bir muhasebe şirketinde çalışmaya başladı. 1964 yılının ilk haftalatında Onitsuka'dan 12 çift ayakkabı gelmişti. 2 çiftini hemen eski atletizm koçu Bill Bowerman'a gönderdi. Sadece "Belki şuanki öğrencilerine satar." diye düşünmüştü ancak Bowerman daha iyisini yaptı ve şirkete ortak olmaya karar verdi. Ardından Onitsuka'dan gelen diğer ayakkabıları alınca hemen muhasebe şirketinden istifa etti ve arabasının bagajında ayakkabı satmaya başladı. Ayakkabılar peynir ekmek gibi satıyordu. İlk yılında 8 bin dolarlık satış yaptı ve hep tüm imkanlarını kullanıp Onitsuka'dan ayakkabı aldı. Satışlar sürekli artıyordu ve hep daha fazla ayakkabı satın alıyordu. Bu nedenle bir özkayanak sıkıntısı çekiyordu. Bu yüzden sürekli borç içindeydi. Blue Ribbon onu geçindirmiyordu bu nedenle Portland Üniversitesinde profesör yardımcısı olarak ayda 700 dolar maaş kazanmak için işe girdi. Muhasebe derslerine girmeye başladı ve burda öğrencisi Penny Parks'a aşık oldu aynı yıl evlendiler. 1971 yılını şirket 1.3 milyon dolarla kapattı ancak hala iflasın eşiğindeydi. Bir diğer sorun Onitsuka şirketi onlarla anlaşmayı bozmak üzereydi ve Onitsuka onlardan Blue Ribbon'u kendilerine satmalarını istedi. Knıght kendini güvence altına almak için yeni bir tedarikçi buldu. Meksika'da Canada adında bir fabrika vardı ve bu fabrika ile anlaştılar ancak onlara yeni bir şirket lazımdı. Ve yeni şirketlerini kurdular. Nıke. Sembolünü Knıght'ın daha önce çalıştığı üniversiteden bir öğrenciye çizdirdiler. Onitsuka onlara anlaşmayı bozdukları gerekçesiyle dava açtı. Yeni fabrikalar ile anlaştılar ve 1972 yılında artık yollarına Nike olarak devam etme kararı aldılar. 1973 yılında satışları 4.8 milyon dolardı. 1974 yılında Onitsuka'nın açtığı davayı kazandılar. 5 yıl boyunca çalıştılar ve 1979 yılında Bu sefer Amerika Birleşik Devletleri onlara dava açtı. Rakip şirketler kumpas kurmuştu ancak onu da kazandılar. 1980 yılında şirketi halka arz ettiler.
Bir arabanın arkasında ayakkabı satarken şuanda tüm dünya da 68 bin çalışanı var. İlk yılında 8 bin dolar kazanmıştı şuan yıllık satışı 30 milyar doları buluyor. En büyük tavsiyesi ise "asla durmayın".